4 اکتبر 2023- یک مطالعه ی مقطعی اخیر، فراوانی و شدت علائم گوارشی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 را که به بیماری کلیوی دیابتی پیشرونده (DKD) نیز مبتلا هستند در مقایسه با افراد دارای نشانگرهای کلیوی پایدار، روشن کرده است. این مطالعه ارتباط بالقوه ای را بین علائم گوارشی و پیشرفت DKD نشان می دهد و بینش های ارزشمندی را به پزشکانی که این بیماران را مدیریت می کنند، ارائه می دهد. این مطالعه در مجلهBiomedicines منتشر شده است.
این مطالعه به رهبری Aleksejs Fedulovs، از دانشگاه لتونی، با هدف بررسی رابطه ی بین پیشرفتDKD و گاستروانتروپاتی دیابتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 انجام شد.DKD ، وضعیتی است که به تدریج به سیستم فیلتر کلیه آسیب می رساند و به طور بالقوه منجر به نارسایی کلیه می شود. مداخله زودهنگام می تواند به پیشگیری یا کاهش سرعت DKD کمک کند و خطر عوارض را کاهش دهد.
برای این مطالعه، محققان از داده های مطالعه طولی LatDiane استفاده کردند که به صورت آینده نگر بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 را دنبال می کرد. گروه مطالعه شامل بیماران بزرگسالی بود که قبل از 40 سالگی دیابت نوع 1 برای آنها تشخیص داده شده بود و درمان با انسولین را طی یک سال پس از تشخیص شروع کردند و سطوح پپتید C پایینی داشتند.
در این مطالعه 100 بیمار مبتلا به دیابت نوع 1 وارد شدند. در بین آنها، 27 بیمار DKD پیشرونده داشتند که با کاهش نرخ تخمینی فیلتراسیون گلومرولی (eGFR) بیش از 3 میلی لیتر در دقیقه / 1.73 متر مربع در سال و/یا پیشرفت به مرحله آلبومینوری در طول پیگیری تعریف می شود، در حالی که 73 بیمار DKD پایدار داشتند.
علائم گوارشی با استفاده از پرسشنامه ای که شامل 17 سوال در مورد درد، ناراحتی، مشکلات حرکت روده و یبوست بود، ارزیابی شد. از پاسخ های بیماران برای محاسبه میانگین فراوانی و شدت علائم گوارشی استفاده شد.
نتایج نشان داد که نمرات علائم گوارشی در بیماران مبتلا به DKD پیشرونده، به طور قابل توجهی در مقایسه با بیماران دارای DKD پایدار، بالاتر بود. قابل ذکر است که 52 درصد از بیماران مبتلا بهDKD پیشرونده، در مقایسه با 22 درصد از بیماران مبتلا به DKD پایدار، اختلالات حرکت روده را تجربه کردند.
تجزیه و تحلیل بیشتر ارتباط بین نمرات علائم گوارشی و پارامترهای بالینی مختلف را نشان داد. نمرات دستگاه گوارش با eGFR، وزن، تعداد گلبول های قرمز خون و هموگلوبین خون ارتباط منفی داشت، در حالی که با آلبومینوری، سطح HbA1c و مدت زمان دیابت، همبستگی مثبت داشت.
تجزیه و تحلیل رگرسیون تک متغیره نشان داد که نمرات بالاتر از علائم گوارشی با شانس بیشتری برای پیشرفت DKD مرتبط است. با این حال، این ارتباط زمانی که برای چندین عامل تنظیم شد، اهمیت آماری خود را از دست داد و مدت زمان دیابت به عنوان تنها پیش‌بینی‌کننده ی مهم پیشرفت DKD ظاهر شد.
کولونوسکوپی برای زیرمجموعه‌ای از بیماران با علائم گوارشی پایدار انجام شد که برخی از آنها یافته‌های ماکروسکوپی و هیستوپاتولوژیک غیرطبیعی از جمله ارتشاح یا اینفیلتراسیون ائوزینوفیل، لنفوسیت‌ها، پلاسماسیت‌ها، فولیکول‌های لنفوئیدی و تجمعات لنفاوی را نشان دادند.
در نتیجه، این مطالعه ارتباط بین علائم گوارشی و پیشرفت DKD را در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 برجسته کرد. در حالی که تحقیقات بیشتری برای درک کامل روابط علت و معلولی در محور روده-کلیه مورد نیاز است، این یافته ها بر اهمیت شناخت و مدیریت علائم گوارشی در این بیماران برای کاهش بالقوه ی پیشرفت DKD تاکید دارد.
این مطالعه به حجم رو به رشد تحقیقات متمرکز بر درک عوامل مؤثر در پیشرفت بیماری کلیوی دیابتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1، افزوده شد. این بر اهمیت تشخیص زودهنگام و مداخله برای علائم گوارشی در این جمعیت از بیماران تاکید می کند.
منبع:
https://medicaldialogues.in/diabetes-endocrinology/news/gi-symptoms-in-type-1-diabetes-patients-linked-to-progression-of-kidney-disease-119740